Op schoolbezoek

Weer een bericht vanuit zonnig Malawi! gelukkig is het weer hier een stuk beter dan in Nederland. Heel fijn dat we hier in zomerkleding kunnen rondlopen (uiteraard wel Malawiproof;)) We zijn hier inmiddels aardig ingeburgerd; we kennen de weg en herkennen steeds meer mensen. Het begint al een beetje als thuis te voelen. ’s Ochtends worden we als het even meezit ‘pas’ om 6 uur gewekt door de (tweede) schoolbel. Embangweni is echt een ‘schooldorp’, zo bevindt zich hier een primary school (met ongeveer 2000 leerlingen), een secondary school, een TTC, oftewel een teacher training college (de pabo), en een school voor dove kinderen. Een aantal scholen zijn boarding schools, de kinderen die van ver komen (waaronder veel dove kinderen) wonen hier zodat ze naar school kunnen gaan. In onze eerste week in Embangweni hebben we een rondleiding gehad op alle scholen. De primary school hier maakt geen deel uit van de World teacher scholen, dus we moeten een eindje fietsen om de scholen te kunnen bezoeken die wel betrokken zijn bij het programma. Dit is geen enkel probleem wanneer het lekker weer is zoals de afgelopen dagen, maar wanneer het regent of heeft geregend is het soms lastig. Er zijn hier geen verharde wegen, alleen maar zandpaden. Als gevolg van de regen zitten deze paden vol kuilen. Daarnaast zijn de fietsen nogal gammel (zo valt de ketting er om de 5 minuten af, maar blijk ik een natuurtalent als het op het maken van fietsen aankomt;)), en blijft het een uitdaging om met een lange rok op een mannenfiets te fietsen. Maar oefening baart kunst! Onderweg komen we allemaal mensen tegen en iedereen is even vriendelijk. We zijn dan ook voortdurend aan het groeten en zwaaien. Er valt van alles te zien; kleine dorpjes, mensen die op het land werken…Het is net alsof we hier in een soort openlucht museum verblijven. Onvoorstelbaar dat er ook echt mensen in al die kleine hutjes leven.
Een aantal weken gelegen hebben we kennis gemaakt met Stella, zij heeft de leiding over 11 basisscholen in de omgeving van Embangweni. Stella is onze contactpersoon hier, zij kan ons van alles vertellen over de scholen. Daarnaast gaat zij elke keer wanneer we een nieuwe school bezoeken mee om ons te introduceren. Vorige week hebben we haar thuis bezocht (ze woont in een dorpje 5 km hier vandaan). Stella had ons namelijk gevraagd of we foto’s wilden maken van boeken die ze ontvangen had uit Nederland. Wij gingen er heen in de veronderstelling dat het om een paar boeken ging, maar het bleek om twee kasten vol boeken te gaan! Stella was dolgelukkig, nu kan ze eindelijk haar eigen bibliotheek openen. Een aantal weken geleden heeft Stella ons meegenomen naar de Mbawa school, het eerste schooltje dat we bezoeken om leraren te interviewen. Inmiddels hebben we het schooltje al diverse malen bezocht. We worden elke keer met open armen ontvangen. Ik heb nog nooit zoveel handen geschud als hier, per gesprek zo’n 3 keer is hier heel normaal;) We hebben ook al meegekeken in alle klassen. Het is heel vreemd om met eigen ogen te zien hoe het hier op scholen aan vrijwel alles ontbreekt. De klassen zijn (over)vol, in de meeste klassen zitten de kinderen op de grond en er zijn amper materialen. Het dieptepunt is de kleuterklas: alle kindjes (rond de 100) zitten op de grond en er is in de hele klas (lees: oud kerkgebouw) op het schoolbord na geen materiaal te bekennen.
We hebben tot nu toe vooral de hogere klassen bezocht. Vanaf standard 4 wordt er in het Engels lesgegeven, het is voor ons dan ook interessanter om in de hogere klassen mee te kijken. Wanneer we een klas binnenkomen moeten de leerlingen gaan staan. Het komt geregeld voor dat een aantal leerlingen van hun plek worden verjaagd omdat wij per se de beste plek moeten krijgen. Daarnaast drinken we na elk bezoek aan Mbawa ‘verplicht’ een flesje (feloranje) fanta in het kantoortje van de Head master. Soms krijgen we flesjes die nog dicht zitten, maar Ilona blijkt een natuurtalent in het openen van flesjes met een sleutel. Aan de ene kant is het fijn dat men zo vriendelijk is, maar het voelt nogal ongemakkelijk dat we constant op een voetstuk worden geplaatst. We hebben al verschillende lessen gevolgd: lifeskills (o.a. over hiv/ aids), rekenen, Engels, agriculture en zelfs een kookles (home economics)! Vooral de kookles was een ervaring, met de hele klas een kom beslag maken voor bananabread (iedereen mocht even roeren) om het vervolgens in de zelfgecreëerde oven (lees: vuur) te bakken. We hebben het eindresultaat helaas gemist, maar de les zelf was voor herhaling vatbaar! Het is sowieso heel interessant om mee te kijken in de klas. Alles gaat hier op een andere manier. Vooral de manier waarop kinderen met hun vingers knippen wanneer ze het antwoord op een vraag weten is opvallend. Ook valt op dat klassen vaak alleen worden gelaten. Het is hier schijnbaar gebruikelijk om een lerarenoverleg te plannen onder schooltijd. Daarnaast zijn leraren soms de hele dag afwezig om hun salaris op te kunnen halen in Mzimba (er zijn hier geen banken in de omgeving, dus de leraren moeten een eind reizen om hun salaris te krijgen). Vandaag hebben we Mbawa voor de laatste keer bezocht. We hebben inmiddels alle leraren geïnterviewd dus het wordt tijd om de volgende school te bezoeken. Alhoewel we hier nog niet zo lang zijn, voelde het toch vreemd om afscheid te nemen van de leraren en de school. We hebben net iedereen een beetje leren kennen..Maar gelukkig zijn we altijd welkom dus we zullen de school ongetwijfeld nog een keer bezoeken. We zijn sowieso volgende week zaterdag uitgenodigd op de bruiloft van een van de leraren. Een eer dat we zijn uitgenodigd, het wordt vast een hele bijzondere ervaring!

We maken hier zoveel mee, de ene bijzondere gebeurtenis wordt direct opgevolgd door de andere bijzondere gebeurtenis. Vandaag was ook weer zo’n bijzondere dag. De Mbawa school neemt deel aan een het FICA FAO project, een agriculture project van de VN gericht op voedselzekerheid. Het komt er in het kort op neer dat de leerlingen een experiment uitvoeren met mais, om op die manier te leren hoe mais het best groeit en het best behandeld kan worden. Heel leerzaam en daarnaast erg nuttig! Gister hebben we al een les bijgewoond en zijn we mee het land op gegaan. Vandaag werd Mbawa bezocht door iemand van FAO die het project coördineert, en laat dat nou net een Nederlander zijn!
Aangezien het project naast Mbawa ook op andere plekken wordt uitgevoerd, kon de groep van FAO helaas niet al te lang blijven. We werden echter uitgenodigd om mee een andere plaats te bezoeken. Ilona had al een afspraak staan met de leraren en de head master dus zij kon niet mee maar ik heb de kans met beide handen aangegrepen. het was dé mogelijkheid om meer van het land te zien en meer mee te krijgen van de cultuur. We kwamen uiteindelijk terecht in een plaatsje een eind verderop waar we verwelkomd werden door de hele community. Na een heel openingsritueel waarin ik werd geïntroduceerd als ‘mama Eefje’, gingen we het land op. Ik begin inmiddels een expert te worden op het gebied van mais! Nadat we de maisvelden uitvoerig geïnspecteerd hadden, was het tijd voor een soort vergadering met de hele community. Uiteraard niet voordat de plaatselijke bevolking eerst gedanst, gezongen en getrommeld had. Op zich heel leuk om mee te maken, maar wat minder als je in de buitenlucht zit en weet dat het elk moment kan gaan regenen. Maar het bleef gelukkig droog, en het zonnetje kwam na een tijdje weer door. Het blijft hier trouwens lastig om in te schatten hoelang een bijeenkomst precies duurt. Zo is het hier heel gebruikelijk om een stuk of 20 korte speeches te houden om iedereen te bedanken. Gelukkig had ik m’n eigen tolk dus kon ik alles meekrijgen wat er gezegd werd (men spreekt hier over het algemeen redelijk goed Engels, maar is zeker op het platteland gewend om constant over te schakelen naar de eigen taal). Nadat de speeches erop zaten en het er naar uit zag dat we weer terug zouden keren naar Mbawa (er was immers vooraf een tijdsplanning gemaakt) bleek dat toch iets teveel gevraagd hier;) We werden uitgenodigd voor een lunch (Nsima, gekookt ei en de hier gebruikelijke spinazie-achtige groente) bij het hoofd van de community thuis en dat aanbod kan hier uiteraard niet geweigerd worden. Aangezien men weer overschakelde op Chitumbuka, heb ik een hele tijd in het Nederlands bijgepraat met de man van FAO. Hij werkt als consultant en kon van alles vertellen over de landen waar hij gewerkt en gewoond heeft. Na de lunch volgde nog een afscheidsritueel, waarna we dan toch echt terugkeerden naar Mbawa. Wat een vermoeiende maar enorm geslaagde dag!

Het leven gaat hier verder z’n gangetje. Doordeweeks bezoeken we de scholen en zijn we heel druk bezig met alle interviews uittypen en analyseren. Op zaterdag bekijken we de plaatselijke voetbalwedstrijd. Heel interessant, men doet hier niet aan lijnen. Op het moment dat de bal in de buurt komt schieten de supporters naar achter om plaats te maken voor de spelers. Daarnaast heeft de helft van de spelers schoenen aan terwijl de andere helft op blote voeten rondloopt. Op zondag bezoeken we trouw de Engelse kerkdienst. Alhoewel de dienst om 8 uur begint, is de kerk op dat tijdstip vaak nog leeg. Het is hier heel normaal om ergens halverwege de dienst binnen te wandelen. De muziek is mooi, maar de rest van de dienst is nogal saai. We weten inmiddels waar we het best kunnen zitten om de dove kinderen en de doventolk te kunnen zien. Dit maakt de dienst al een stuk interessanter. In het weekend hebben we daarnaast tijd om meer van de omgeving te zien. Twee weken terug zijn Ilona en Kyle de hele dag met Joseph op pad gegaan. Ik had een flinke verkoudheid te pakken, dus ik kon helaas niet mee. Heel jammer dat ik van alles gemist heb, maar ik werd goed verzorgd in het guesthouse (kreeg om de 5 minuten een kop thee aangeboden;)) Vorige week vrijdag zijn we uitgenodigd bij de vrouw van de referand (dominee). Zij woont in een, voor Malawische begrippen, gigantisch landhuis vlakbij het guesthouse. We hebben heerlijk in het zonnetje genoten van zelfgebakken scones, muffins en koekjes! Zaterdagmorgen hebben we een dorpje hier in de omgeving bezocht. Een collega van Kyle (in het ziekenhuisje) had ons uitgenodigd om een optreden van de plaatselijke muziekgroep bij te wonen. Veel trommels, traditionele dans en zang, dus wederom een unieke ervaring en een passende manier om afscheid te nemen van Kyle. Haar tijd in Malawi zat er helaas alweer op. We zijn nu nog maar met 2 ‘azungu’ over (officieel met 3, er woont hier ook een Schotse arts, een man van ver in de 70 die nog altijd werkzaam is in het ziekenhuisje hier).

Er valt nog veel meer te vertellen, maar dan wordt het wel een erg lang verhaal! Ik zal de rest opsparen voor de volgende verhalen;)

Geniet van de sneeuw!

Veel liefs,
Eefje (eva/mama; ik heb hier meerdere namen, Eefje blijkt hier lastig;))