Malawian wedding bells

Van de Elfstedentocht, sneeuw en erwtensoep naar zonnebrandcrème, deet, en zelfgemaakte ijsjes...het contrast kan bijna niet groter! Via de inmiddels redelijk goed werkende internetverbinding krijgen we het nieuws in Nederland ook een beetje mee. Het blijft een raar idee dat jullie nu kunnen schaatsen terwijl wij ons best doen om geen zonnesteek op te lopen;) de zon schijnt hier volop, al kan het weer soms van het ene op het andere moment compleet omslaan. Maar tot nu toe bevalt het regenseizoen me prima. Het is fijn dat het af en toe regent zodat de temperatuur weer wat omlaag gaat. Ik heb mijn paraplu standaard in mijn tas zitten; ideaal wanneer het regent maar ook wanneer de zon schijnt! Ik begin al bij te kleuren, al wordt je hier nog hard uitgelachen als je zegt dat je al best bruin bent. Tja, de Afrikaanse kleur ga ik niet halen ben ik bang, maar ik kan op z’n minst een poging doen;) Maar we zitten niet alleen maar in het zonnetje, er moet ook nog gewerkt worden. We zitten elke morgen dan ook al rond een uur of 6/half 7 aan het ontbijt. Het ontbijt bestaat uit rijstpap (lees: een gigantische kom gekookte rijst met wat melkpoeder) en twee geroosterde boterhammen met een gebakken ei. Mijn ontbijt is inmiddels meer dan gehalveerd omdat ik de hoeveelheid echt niet weg krijg. We hebben keuze uit een soort oploskoffie en thee, allebei best drinkbaar al ben ik heel blij met de meegebrachte voorraad thee uit Nederland;) Vervolgens gaan we op de fiets naar een van de scholen. Het is elke ochtend weer een verrassing of er genoeg fietsen zijn en of de fietsen nog heel genoeg zijn om te gebruiken. Tot nu toe valt dat een beetje tegen maar uiteindelijk wordt er altijd wel ergens een fiets vandaan getoverd zodat we toch op pad kunnen. Deze week hebben we het tweede schooltje bezocht; Swaswa. Swaswa ligt op ongeveer 8 km afstand van Embangweni. Maar de route is zo mooi en het zonnetje schijnt volop dus het is hier helemaal niet erg om een eind te fietsen. De afgelopen week heb ik een aantal keer alleen gefietst omdat ik moest wachten op een geschikte fiets. Het voelt aan de ene kant al heel vertrouwd, maar het blijft ergens ook vreemd om een heel stuk alleen te fietsen hier in Malawi. Pas dan realiseer je je dat we een heel eind van huis zijn. Het is elke keer ook weer een ervaring wanneer we bij een school arriveren. De kinderen zijn zo enthousiast! op de vorige school ontbrak het al aan van alles maar deze school lijkt nog een stuk armer. Er zijn in totaal 6 leraren (een zonder opleiding) voor acht klassen. Eén van de leraren (23 jaar) geeft zowel standard 1 (125 leerlingen) als standard 4 (99 leerlingen) les. Ook al maken we het zelf mee, het blijft onvoorstelbaar dat dit ook echt de realiteit is hier. In het regenseizoen zijn veel kinderen afwezig. Zij moeten van ver komen en de wegen zijn niet goed begaanbaar wanneer het geregend heeft. Daarnaast zijn kinderen in deze tijd heel hard nodig op het land. Het is hier dus niet vreemd wanneer een derde (of meer) van de klas afwezig is. in de hogere klassen zitten overigens een stuk minder leerlingen. Zo bestaat standard 8 uit 30 tot 40 leerlingen. Van de meer dan 100 kinderen die in de kleuterklas starten, haalt dus slechts een kwart de laatste groep van de basisschool. En dat terwijl basisonderwijs in Malawi gratis is! In de gesprekken met de leraren zijn armoede, hiv/aids, weeskinderen en ondervoeding terugkerende thema’s. Maar mensen zijn hier zo vrolijk dat je soms vergeet dat het land met zoveel problemen kampt. Net als op de vorige school, hebben we op Swaswa ook alle klassen bezocht en verschillende lessen bijgewoond. Ondanks het feit dat men hier Engels spreekt, is er toch sprake van een taalbarrière. Afrikaans Engels is net wat anders, dus de leerlingen hebben moeite om ons te verstaan. Daarom zijn we overgegaan op het zingen van liedjes. Dit blijkt een doorslaand succes! Vooral hoofd, schouders, knie en teen (head, shoulders, knee and toes) doet het hier goed;) Heel fijn dat je overal ter wereld met gebaren een heel eind komt. Het viel zo in de smaak dat we uiteindelijk 100 keer dezelfde liedjes hebben gezongen in verschillende klassen. We hadden aan het eind van de middag al geen stem meer over maar wat is het fijn om al die lachende gezichtjes te zien!
Af en toe wisselen we het bezoeken van de schooltjes af met andere dingen. Zo was het deze week tijd voor een heus uitstapje: we moesten geld pinnen. En hoe eenvoudig dat ook klinkt, pinnen is hier een hele onderneming. De meest dichtbij zijnde bank ligt op ruim een uur rij-afstand. Maar je hoeft hier maar één keer te laten vallen dat je vervoer nodig hebt, en men gaat meteen rondbellen. Dus de volgende morgen stond er stipt om 6 uur een minibusje klaar voor de deur. Onvoorstelbaar dat geen enkele afspraak hier op tijd gaat, maar dat men om 6 uur ’s ochtends opeens wel in staat blijkt om op tijd te arriveren. Uiteindelijk kwamen we al om 7 uur aan in Mzimba. En uiteraard waren we even vergeten dat de banken hier pas om 8 uur opengaan. Een beetje jammer dat we dus voor niets om 5 uur ’s ochtends al ons bed uit getimmerd waren door de ‘watch man’ (hij was bang dat we ons zouden verslapen). Maar goed, je hebt hier altijd aanspraak op straat, dus voordat we het door hadden was het alweer een uur later. Waar het in Mzuzu goed mogelijk is om met een maestro pinpas te pinnen, blijkt dit in Mzimba een stuk lastiger. Nadat we de hoop al een beetje hadden opgegeven nadat elke pinautomaat onze pas weigerde, bleek de laatste automaat wel te werken. Wat waren we opgelucht! Aangezien hier de stomme regel is dat je per keer maar 20.000 kwacha uit de muur kan halen, hebben we een half uur lang de pinautomaat bezet gehouden. Met een tas vol briefgeld hebben we de peoples supermarkt ‘geplunderd’: ‘vers’ brood (het begrip ‘vers’ kennen ze hier niet), melk (!), honing, een erg smerige vruchtensap (zelfs Ilona heeft het weggegooid, en dat wil wat zeggen;)) en last but not least, een snicker! Op de afgesproken tijd (9 uur) stond dezelfde auto van de heenweg al op ons te wachten. De chauffeur had vooraf duidelijke instructies gekregen, want zowel op de heen- als de terugweg mochten we voorin zitten. Een heel stuk comfortabeler dan achterin waar je zo ongeveer bij elkaar op schoot zit.

Daarnaast hebben we deze week een hiv/aids kliniek bezocht die gefinancierd wordt door stop aids now. Heel interessant om te zien hoe de organisatie in landen als Malawi werkzaam is. Aangezien de kliniek op 5/10 minuten loopafstand van het guesthouse ligt, hoop ik me hier de komende tijd nog wat vaker nuttig te kunnen maken. Ik weet nog niet precies hoe, maar er zal ongetwijfeld iets zijn waar we mee kunnen helpen. We krijgen sowieso het een en ander mee van de medische situatie hier. Zo heeft Kyle een aantal weken geleden een rondleiding gegeven door het ziekenhuisje. Daarnaast wil doctor Ross (een Schotse arts van ver in de zeventig die werkzaam is in het ziekenhuisje) ons een dag op sleeptouw nemen. Hij komt zo’n beetje elke dag op bezoek in het guesthouse om colaflesjes te plunderen uit de koelkast. En aangezien het uittypen van interviews veel tijd kost, treft hij ons vrijwel altijd hard werkend achter de laptop aan. Doctor Ross vindt dat maar niks, dus hij wil ons meer ervaringen hier laten opdoen. Vandaar dat we met hem mee mogen lopen in het ziekenhuisje. Wel leuk zo’n soort opa-figuur. Toen ik vandaag even in het zonnetje was gaan zitten kreeg ik meteen op m’n kop van hem. Altijd insmeren! Dus ik heb maar meteen braaf naar hem geluisterd haha.
Het hoogtepunt afgelopen week was de Malawische bruiloft van een van de leraren van Mbawa, die wij als eregasten mochten bijwonen. Hollands als we zijn zaten we ruim op tijd op de fiets zodat we om kwart voor 8 al in het dorpje aankwamen (volgens de uitnodiging begon de kerkdienst om 8 uur). We dachten dat iets belangrijks als een bruiloft hier wel op tijd zou beginnen, maar dit bleek iets te hoopvol gedacht. De priester was namelijk te laat (‘I’m sorry, I had to walk’). Toen hij uiteindelijk rond een uur of 10 op kwam dagen, nam hij eerst uitgebreid de tijd om bij de headmaster van de school op de koffie te gaan. Het blijft vreemd hoe men hier met tijd omgaat. Na 2,5 uur buiten in het zonnetje op een stoel te hebben gewacht was het dan toch echt tijd voor de huwelijksceremonie. We hadden van tevoren wel verwacht dat we goede plaatsen zouden krijgen, maar dat we zelfs op het altaar plaats zouden moeten nemen had ik vooraf niet kunnen bedenken. De kerk (die normaal gesproken dienst doet als kleuterklas) was voor de gelegenheid versierd met lelijke witte kleedjes en plastic bloemen in zelfgemaakte vazen (lees: lege blue band verpakkingen). Nadat men na een half uur prutsen eindelijk de geluidsinstallatie aan de praat had gekregen kon het bruidspaar binnenkomen. Ilona en ik hadden vooraf met de bruidegom afgesproken dat wij foto’s en wat filmopnamen van de ceremonie zouden maken, dus we hadden een taak;) De ceremonie verliep vrijwel hetzelfde als we in Nederland gewend zijn. Het grootste verschil was dat het officiële gedeelte hier al aan het begin zat. Vanaf het altaar konden we het bruidspaar goed zien, misschien iets te goed. Ik heb namelijk nog nooit zo’n ongelukkige bruid meegemaakt. Ik maakte de filmopnamen, maar hoe langer de ceremonie duurde, hoe meer ik geneigd was om de bruiloftsgasten te filmen. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat het leuk is om beelden terug te zien van een bruid die er niet uitziet alsof ze de meest mooie dag van haar leven beleeft. Het schijnt dat ‘arranged marriages’ hier niet meer voorkomen, maar na zaterdag twijfel ik hier sterk aan. Maar goed, de andere bruiloftsgasten waren wel vrolijk en uitbundig. Om nog maar niet te spreken over de priester, die met z’n enthousiaste geschreeuw zo weggelopen leek uit een film. Na een uur of 2 zat de ceremonie erop. Na een soort fotoshoot was het lunchtijd. We werden gelukkig opgevangen bij de headmaster thuis, want het is hier schijnbaar gebruikelijk dat het bruidspaar thuis gaat lunchen en de bruiloft pas ’s middags weer verder gaat. De lunch (nsima, rijst, geit en voor mij gebakken ei met extreem veel zout (men is hier niet goed in doseren)) stond al klaar toen wij bij het huis van de headmaster arriveerden. Dachten wij even rust te hebben, bleek dat een hele groep mannen ook was uitgenodigd voor de lunch. Dat was een beetje jammer. Het blijft ook raar dat tijdens maaltijden alleen mannen in de kamer aanwezig zijn. De vrouwen komen alleen binnen als ze iets moeten brengen of halen. Zo krijgen we helaas nooit de kans om hen langer dan 10 seconden te spreken. Nadat de priester in Ilona zijn ‘zielsverwant’ had ontdekt kwam zij met geen mogelijkheid meer van hem af. Dat gaf mij de gelegenheid om met andere personen (leraren, hoe kan het ook anders op de bruiloft van een leraar;)) te praten. Een paar uur later was het tijd voor het middagprogramma. Dit vond plaats in de buitenlucht. Vooraf was ons verteld dat ’s middags de cadeaus aan het bruidspaar zouden worden overhandigd. ik dacht nog heel naïef dat dat nooit lang zou kunnen duren, maar ik had uiteraard kunnen weten dat alles hier lang duurt. Het hele middagprogramma draaide om geld. Het is hier schijnbaar gebruikelijk dat het bruidspaar met een afwasteiltje in de hand geld in ontvangst neemt. Waarom is me een raadsel, maar men gooit het geld op de grond en iemand anders moet het geld vervolgens weer oprapen (bizar dat men juist hier op zo’n manier met geld omgaat). Het is hier overigens ook niet de bedoeling om een cadeau of envelop met geld pas thuis open te maken. Een man met een microfoon in de hand roept constant om hoeveel geld iedereen aan het bruidspaar geeft. Als je het goed wil doen hoor je een hele stapel briefjes van 20 kwacha (delen door 220) mee te nemen en een stuk of 20 keer naar voren te komen. Wat waren wij blij dat ons cadeau bestond uit één ingepakt pakketje. De Malawische bruiloftsgasten waren alleen wat minder onder de indruk van ons heel creatief in elkaar geknutselde cadeau;) Nadat we urenlang hadden toegekeken hoe honderden briefjes op de grond waren gegooid en vervolgens weer op waren geraapt hadden we het een beetje gehad. Het weer sloeg om en het begon al donker te worden, dus wij vonden het een geldig excuus om er tussenuit te glippen. Al met al was het een hele bijzondere ervaring, maar ik ben blij dat wij het geld-gooi programma in Nederland niet kennen;)
Tot slot even een update over de tv hier;) Nollywood heeft de afgelopen weken plaats moeten maken voor de African cup, het grootste voetbalkampioenschap dat ze hier kennen. Dus het zat hier de afgelopen tijd ’s avonds vol met mannen. In tegenstelling tot Nederland zijn ze hier wel aardig voor hun buurlanden. Het werd hier dan ook groots gevierd dat Zambia in de finale terecht kwam. Zondagavond was het dan zo ver. En uiteraard viel uitgerekend ‘s avonds de elektriciteit weer uit. De wedstrijd zou eigenlijk rond een uur of 7 beginnen (dat bleef men hier namelijk maar herhalen), maar zoals alles hier, begon de wedstrijd pas uren later (half 10). Tegen die tijd was er gelukkig weer elektriciteit dus we konden de wedstrijd kijken. We waren eigenlijk uitgenodigd om de wedstrijd te kijken op de secondary school (alleen maar jongens), maar uiteindelijk waren we blij dat we in het guesthouse zijn gebleven. Met een klein groepje mannen is het toch wat rustiger kijken dan met een paar honderd jongens. Na een gemiste penalty, verlenging en een penalty-reeks waarbij de spelers maar raak bleven schieten, kwam Zambia om een uur of 1 dan toch als winnaar uit de bus! Aangezien we hier nog geen 20 km van de grens van Zambia afzitten, ging men hier helemaal los. Wat een geschreeuw en gejuich midden in de nacht!
Het langste verhaal tot nu toe, maar ik moest jullie ‘even’ bijpraten over alles wat we hier meemaken;)
Liefs Eefje