The African life

Allereerst: bedankt voor alle berichtjes! De internetverbinding is hier nog steeds niet top dus vandaar dat ik nog niet de kans heb gehad om op berichtjes te reageren..

De eerste twee weken zitten er op, en wat is de tijd voorbij gevlogen. Er valt hier zoveel te zien! Het is heel vreemd om opeens in zo’n totaal andere cultuur te leven. Alles gaat hier op een andere manier. We hebben de afgelopen weken niet eens zoveel gedaan maar toch zijn we elke avond uitgeput. Ik merk dat ik nog erg moet wennen aan het leven hier maar het begint langzaamaan meer vertrouwd te worden. We zitten inmiddels een beetje in het ritme: vroeg op (rond een uur of 6 is hier heel normaal) en vroeg naar bed (rond 9 uur). De mensen leven hier echt met het licht, zodra het donker wordt valt hier weinig meer te beleven. De eerste paar avonden waren we heel verbaasd dat iedereen opeens weg was maar nu zijn we er aan gewend. Ook andere dingen beginnen te wennen. Zo is het heel normaal dat de elektriciteit hier geregeld uitvalt. Meestal is het binnen een uur weer opgelost maar soms is er urenlang geen stroom. Het is soms een beetje behelpen maar het heeft ook wel wat, al dat kaarslicht. Iets waar ik nog wel aan moeten wennen is het maken van afspraken. Als je hier met iemand afspreekt om 8 uur ’s ochtends is het heel normaal om pas uren later of zelfs helemaal niet op te komen dagen. We zijn al een aantal keer voor niets heel vroeg opgestaan maar hebben ons er nu maar bij neergelegd dat het maken van afspraken en deze vervolgens nakomen hier iets anders betekent dan in Nederland.
Malawi is in bijna alle opzichten het tegenovergestelde van Nederland. Het enige wat overeenkomt zijn de vele fietsen en de regen. Het regent hier vrijwel dagelijks maar gelukkig vooral ’s nachts. En als het overdag regent is het maar kort. Het is fascinerend hoeveel regen er kan vallen in korte tijd en hoe goed de grond hier in staat is om het regenwater snel weg te voeren. Het is dus gelukkig goed mogelijk om de scholen in de omgeving te bezoeken met de fiets. Aangezien de World teacher scholen een eind(je) buiten Embangweni liggen, hebben we vorige week 2 fietsen geregeld die we de komende weken kunnen gebruiken. Deze waren niet in de beste staat dus we hebben de plaatselijke fietsenmaker bezocht. Dat was een hele happening. Het plan was eigenlijk om met z’n tweeën te gaan maar dan zouden we geen eerlijke prijs krijgen, dus een jongen die in het guesthouse werkt werd meegestuurd. Waarom is me een raadsel, maar uiteindelijk gingen ook de manager van het guesthouse en de projectmanager van de scholen mee. Het is hier schijnbaar geen enkel probleem om een aantal uur je werk neer te leggen om mee naar de fietsenmaker te gaan. We hebben een paar uur gewacht op een bankje in de zon dus het was best gezellig. Maar ik ben vanuit Nederland zo gewend om mijn tijd nuttig in te delen, dat het vreemd blijft dat men hier totaal anders met tijd omgaat.
We zijn overigens niet de enige gasten in het guesthouse. In de kamer naast mij verblijft een Amerikaanse arts (begin 30). Zij doet een maand lang vrijwilligerswerk in het ziekenhuisje hier. Ilona en ik trekken veel met haar op. We hebben al vele uren ‘beverbende’ erop zitten. Echt een aanrader wanneer je avondenlang niets te doen hebt! De medewerkers in het guesthouse hebben een andere manier om hun tijd door te komen. De favoriete tv-zender die hier zo’n beetje de hele dag aanstaat is niet Hollywood of Bollywood maar heel origineel…Nollywood, een Nigeriaanse zender. De programma’s en films die worden uitgezonden zijn echt bizar, ik snap nog steeds niet waarom men hier zo graag naar de zender kijkt. De enige verklaring die wij tot nu toe kunnen bedenken is dat dit zo’n beetje het enige is dat hier wordt uitgezonden en dat de tv hier nog zo nieuw is dat het niet eens zoveel uitmaakt wat er wordt uitgezonden. Het feit dat er überhaupt een tv is maakt het al de moeite waard om te kijken. Aangezien we een beetje gek werden van de tv hebben we van de week het geluid uitgezet. Misschien geheel tegen de Malawiaanse cultuur in maar het is wel prettig als je tijdens maaltijden een gesprek kan voeren. Ze hebben de hint inmiddels begrepen want de tv staat opeens een stuk vaker op geluid uit of zelfs helemaal uit.

Aangezien Kyle (de Amerikaanse) volgende week al vertrekt, en we alle drie graag een aantal dagen naar Nkhata bay wilden gaan, zijn we hier afgelopen weekend (vrijdag t/m maandag) geweest. Het lag eigenlijk totaal niet in onze planning aangezien we hier nog niet lang zijn maar we hebben uiteindelijk toch maar besloten om mee te gaan. Wel zo gezellig en daarnaast konden we op deze manier de kosten delen. Aangezien de benzineprijzen hier absurd hoog zijn en elke dag verder oplopen, hebben we gebruik gemaakt van public transport, oftewel het openbaar vervoer. Dit was een hele ervaring. Het is onvoorstelbaar hoeveel mensen er in een gammel minibusje passen. Ik dacht dat het eerste busje waar we in zaten al overvol was met 15 man maar op het dieptepunt zaten er 21 man (inclusief 2 kindjes) in het busje. In de busjes worden niet alleen mensen vervoerd. Het is hier ook heel normaal om een levende kip mee te nemen. Gelukkig zijn deze wel stil onderweg, dus ik merkte vaak pas dat iemand een kip bij zich had wanneer hij of zij uitstapte;). De wegen zijn op veel plekken moeilijk begaanbaar en de busjes zijn daarnaast zo gammel dat het een wonder is dat we vooruit kwamen. Maar 6 uur en 3 minibusjes later kwamen we toch echt aan in Nkhata bay en konden we ‘lake Malawi’ bewonderen. Wat een mooie plek! Tijdens de busrit raakte Kye in gesprek met een vrouw die in een van de lodges ‘Mayoka Village’ werkt. Aangezien deze plek in beide reisgidsen wordt aangeraden, besloten we op haar aanbod in te gaan. Dit bleek geen verkeerde keuze! De lodge bestaat uit allemaal huisjes die tegen de wand van een heuvel zijn gebouwd en het bevindt zich pal aan het water. De goedkopere opties waren helaas niet meer beschikbaar maar we kregen in ruil de duurdere kamer voor dezelfde prijs dus we hadden geluk. Vanuit de Afrikaanse wereld stapten we zo de westerse wereld in, in Mayoka Village verbleven alleen maar westerse mensen. Heel vreemd om opeens weer Nederlands te horen. Naast Nederlanders verbleven er ook Engelsen en Finnen. Aangezien het supermooi weer was zaterdag, besloten we mee te gaan op de boot trip. Dat was echt top! Vanaf het water valt er zoveel te zien! Aan de ene kant zag je Mozambique liggen, aan de andere kant allemaal dorpjes, mensen, dieren (aapjes!). Halverwege maakten we een korte stop om zee arenden te voeren. Uiteindelijk kwamen we aan op een strandje. Denk aan de stranden in Expeditie Robinson, dan krijg je een beetje een idee hoe het eruit zag;) Zondag hebben we een wandeling gemaakt. Blijkbaar is dat niet gebruikelijk in Nkhata bay want we hadden veel aanspraak op straat. We werden zelfs uitgenodigd bij mensen thuis. Heel lief, maar het blijft een beetje ongemakkelijk omdat we nog niet goed weten of het de bedoeling is dat je lang blijft zitten of juist niet. Daarnaast wil iedereen hier graag zijn of haar telefoonnummer geven. We hebben inmiddels al een hele lijst met nummers verzameld.
’s Avonds werd er van alles georganiseerd in Mayoka Village. Zo was er vrijdagavond een BBQ-buffet, zaterdagavond een Indiaas buffet en zondagavond pizza (met kaas!). Het eten was top! Zaterdagmorgen maakten we echter de fout om een pot honing open te draaien. Binnen no time waren we omringd door allemaal bijen. Dus de rest van de dagen hebben we een honingvrij dieet aangehouden;)

Maandagmorgen zat onze ‘vakantie’er op en gingen we terug naar Embangweni. Om van Nkhata bay naar Embangweni te gaan moet je op 2 plekken overstappen: in Mzuzu en Mzimba. Mzuzu is een van de grotere steden in (het noorden van) Malawi. Aangezien ons visum nog niet rond is, wilden we dit in Mzuzu regelen. We waren alleen vergeten dat maandag een feestdag was en dat daardoor alles gesloten was. Heel vervelend want het is een heel gedoe om in Mzuzu te komen. We zitten hier vlakbij de grens van Zambia, dus we kunnen waarschijnlijk bij de grens iets regelen maar dit moeten we nog uitzoeken. Anders moeten we terug naar Mzuzu en dat is gezien de benzinecrisis hier niet ideaal. Het is trouwens zo fijn hoe behulpzaam iedereen hier is in Malawi. Toen we in Mzuzu een poging deden om het ímmigration office’ te vinden, ging een man op straat meteen voor ons rondbellen of er niet toch een mogelijkheid was om het visum te regelen. Hij nodigde ons daarnaast uit voor een lunch. Toen we uiteindelijk vanuit Mzuzu naar Mzimba vertrokken dachten we nog ruim om tijd te zijn om de weg naar Embangweni te kunnen halen. Joseph, de manager van het guesthouse, had immers vervoer voor ons geregeld in Mzimba. Zo grappig dat Joseph ons vroeg of wij in een enorme mensenmassa op zoek wilden gaan naar een vriend van hem. Het is immers een stuk makkelijker om tussen allemaal Afrikaanse mensen de drie ‘azungu’s te vinden;) Maar goed, uiteindelijk vonden we de vriend en konden we meerijden op een truck. Nadat we meer dan 2 uur gewacht hadden, en de truck inmiddels 6 keer was volgeladen en ook even vaak weer was leeggehaald, moest opeens iedereen uitstappen. Er bleek te weinig benzine te zijn, dus we moesten overstappen op een kleinere wagen. In eerste instantie deden we dit ook, maar nadat de wagen steeds voller werd geladen en zelfs bovenop allemaal zware bagage werd geladen waardoor het echt gevaarlijk werd, besloten we ons geld terug te eisen en zelf vervoer te regelen. De weg van Mzimba naar Embangweni (ruim 1,5 uur) bestaat uit een hobbelig zandpad, er was onweer en regen op komst en daarnaast begon het donker te worden dus we vertrouwden de situatie niet. Na ongeveer een half uur discussie kregen we ons geld terug (op 100 kwacha na) en konden we uiteindelijk op zoek gaan naar een taxi. Aangezien de benzine enorm schaars is rekenden ze hoge prijzen, iets te hoog naar onze mening. We waren moe van het reizen, en het urenlange wachten en hebben ons misschien een beetje teveel afgereageerd op een taxi-chauffeur, maar uiteindelijk heeft deze ‘held’ ons wel veilig bij het guesthouse afgezet. Het voelde wel dubbel, aan de ene kant waren we heel blij dat wij een taxi konden regelen. Aan de andere kant hadden de andere mensen die op de truck mee gingen (waaronder een jonge vrouw met baby, jonge kindjes en een oude vrouw) deze luxe niet. Achteraf hoorden we van Joseph dat de truck waar we dus eigenlijk op zouden hebben gezeten, een aantal km voor Embangweni kapot ging. Al met al was het een top weekend, maar met een vervelend einde. Ik krijg hier met de dag meer waardering voor het openbaar vervoer in Nederland.

Nog even een korte update over het onderzoek. Vorige week donderdag hebben we een schooltje hier in de buurt bezocht om kennis te maken. Dinsdag en gister zijn we op de fiets naar de school gegaan en hebben we de eerste interviews afgenomen. Vandaag zouden we in standard 8 meekijken, maar aangezien het weer niet optimaal is zijn we toch maar in het guesthouse gebleven. We hebben inmiddels de eerste 2 interviews uitgetypt, dus we zijn officieel gestart met het onderzoek!

Liefs Eefje