Malawi update!

Lieve allemaal!

Allereerst: bedankt voor de reacties! Fijn om weer wat mee te krijgen uit Nederland, dan voelt het weer even heel dichtbij. Daarnaast wil ik via deze weg iedereen bedanken voor de donaties! Ik ben ervan overtuigd dat elke bijdrage hier al een verschil kan maken. Het ontbreekt hier namelijk echt aan alles. Toen ik een aantal weken geleden de situatie besprak met de Nederlandse man van FAO gaf hij aan dat hij de hele wereld afreist, maar dat nergens de situatie zo uitzichtloos is als hier. Ik heb een stuk minder reiservaring, maar ik begin hem steeds meer te geloven. Het is heel vreemd om vanuit een land waar alles mogelijk is, in een land terecht te komen waar zelfs de meest essentiële dingen ontbreken. De situatie is verre van ideaal, en het kost waarschijnlijk tientallen jaren voordat de situatie hier enigszins verbeterd is, maar ik ben ervan overtuigd dat onderwijs hiervoor de basis is. Gelukkig zien de meeste mensen hier het nut van onderwijs in en zijn mensen gemotiveerd om kinderen zo goed mogelijk les te geven. Maar klassen van meer dan 60 leerlingen, in klaslokaaltjes met gaten in de muren, de grond en het dak, waar de (meeste) kinderen op de grond zitten, zonder materiaal, maakt lesgeven hier erg lastig. Alleen al wat materialen zoals boeken, schriften en pennen/potloden maken hier al een enorm verschil. Dus mocht je iets goeds willen doen, en je kan 10 euro (meer mag uiteraard ook;)) missen, neem dan een kijkje op: eefjeheyker.inactievooredukans.nl!

We zijn inmiddels 2 maanden in Malawi, en de tijd gaat nog altijd snel voorbij. Op zich een goed teken, al is de nieuwigheid er nu wel af. Het begint allemaal gewoon te worden. Aan de ene kant is dat heel fijn, want dingen kosten daardoor een stuk minder energie. Maar aan de andere kant komt steeds vaker het besef dat we hier echt in de middle of nowhere zitten en dat er verder weinig te doen is hier. Vooral ’s avonds valt hier weinig te beleven. Tot nu toe komen we de tijd aardig door met spelletjes en films maar ook dat begint op den duur te vervelen. We hebben de meest waardeloze films inmiddels allemaal al gezien. Voor wie geïnteresseerd is; a walk to remember, crazy stupid love en leap year zijn geen aanraders;) Maar gelukkig kunnen we ons ook altijd nog vermaken met het uittypen en analyseren van interviews. Aangezien er verder weinig te doen is, hebben we ons de afgelopen weken volledig op het onderzoek gestort. Vorige week hebben we een nieuwe school bezocht; Vibangalala. Deze school ligt op ongeveer 14 km afstand van Embangweni. Het is hier nogal heuvelachtig waardoor we op de terugweg een stuk moeten lopen, maar verder is het een mooie route. Daarnaast valt vooral bij een langere afstand, zoals naar Vibangalala, op dat de kwaliteit van de fietsen toch echt te wensen overlaat. Nadat we al een aantal weken op fietsen hadden rondgefietst waarvan het zadel constant kantelt, en er al 10 keer beloofd was door de manager dat er iets aan gedaan zou worden zonder enig resultaat, besloot ik zelf voor fietsenmaker te spelen. Gelukkig vond de ‘watchman’ dat maar niets en heeft hij de fietsen gefikst. Dus nu is de fietstocht een stuk comfortabeler! Op de school werden we (zoals gebruikelijk) groots onthaald. Er werd aan het eind van de week zelfs een speciale viering voor ons georganiseerd; gedichten, een toneelstukje over quality education en liedjes. Heel bijzonder! Wel vreemd dat men hier zo dankbaar is dat we de school bezoeken. Voor ons gevoel leveren we een hele kleine bijdrage, maar ik begin er steeds meer in te geloven dat ‘er zijn’ hier belangrijker is dan ‘wat je precies doet’. Dus ik probeer me nu nuttig te maken door meer tijd hier met de kinderen op de scholen door te brengen. Zo heb ik van de week mee geëlastiekt en gespringtouwd (als dat bestaande woorden zijn;)). Mijn hele basisschooltijd kwam weer boven! Ook in onze ‘vrije tijd’ proberen we onszelf nuttig te maken. Vandaar dat we al meerdere keren de dovenschool hebben bezocht. Wat een geweldige plek om tijd door te brengen! Er hangt zo’n fijne sfeer op de school. De klassen zijn een stuk kleiner dan in het reguliere onderwijs en de overigens allemaal horende leraren zijn enorm gemotiveerd. Dus het is heel erg leuk om mee te kijken in de klassen. Het is daarnaast ook erg interessant, vooral de spraaklessen. Er wordt veel aandacht besteed aan het ‘voelen’ van klanken. Het lijkt mij bijna onmogelijk om bepaalde klanken te leren produceren als je helemaal niets kan horen. Maar op de school wordt geprobeerd om de kinderen toch iets van spraak bij te brengen zodat zij zich beter verstaanbaar kunnen maken en daardoor in de toekomst meer kansen krijgen. Aangezien ik (waarschijnlijk door de vele fietstochten hier) last kreeg van mijn rug, doe ik het deze week wat rustiger aan. Vandaar dat Ilona deze week in haar eentje Vibangalala bezoekt. Dat geeft mij de gelegenheid om de dovenschool wat vaker te bezoeken. Het ligt immers op 5 minuten loopafstand, dus het is een kleine moeite om even langs te gaan. Elke dag leer ik meer gebarentaal, dus ik kan steeds beter communiceren met de kinderen. Ik weet inmiddels alle gebaren van dieren (olifant, leeuw, tijger, neushoorn, zebra enz., dus in Nederland niet erg nuttig;)) en fruit (Mango, papaja enz.). En zoals overal hier wordt je met open armen ontvangen wanneer je langskomt, dus dat is heel fijn. Voordat de eerste les begint, komen de leerlingen eerst allemaal samen voor de assembly. Naast het gebruikelijke gebed wordt er ook gezongen (in gebarentaal!) en muziek gemaakt. Vooral dit laatste is interessant, de meeste kinderen kunnen immers helemaal niks horen. Om muziek te maken, wordt er gebruik gemaakt van een spandoek met een muziekbalk erop. Op deze balk worden verschillende kleuren onderscheiden. Elke kleur op het spandoek komt overeen met de kleur van een muziekinstrument (slaginstrument). Dus zo weten de kinderen precies wanneer zij aan de beurt zijn. Echt een uitvinding, want het klinkt nog goed ook! Vandaag heb ik een aantal springtouwen aan elkaar geknoopt zodat we in de pauze met een groep kinderen konden springtouwen. Dat was een groot succes! In het begin waren een aantal kinderen nog wat verlegen, maar uiteindelijk deden zowel de meisjes, jongens als de leraren mee! De kinderen waren zo enthousiast!
Ik ben trouwens niet de enige niet-Afrikaan op de dovenschool. Er is ook een Japans leeftijdsgenootje (Koto) die naailes geeft op school. Zij verblijft hier inmiddels een jaar, en pas in januari 2013 keert ze terug naar Japan. Heel knap dat ze dat volhoudt, wij vinden 3 maanden al lang! We raakten in gesprek over de weinig gevarieerde maaltijden hier. Het is nogal een overgang van de Japanse keuken naar enkel aardappel, tomaat en rode ui. Dus ik heb haar vandaag uitgenodigd om mee bananabread te bakken in het guesthouse. Dat was heel gezellig! Aangezien er niet heel veel variatie is in voeding, worden we steeds creatiever met de hier verkrijgbare producten. Zo hebben we inmiddels baked rice en guacemole geïntroduceerd. Vooral de guacemole is een groot succes! Een beetje vreemd is het wel om Mexicaans eten te introduceren in Afrika, maar het valt enorm in de smaak. We hebben daarnaast zondag (bananen)pannenkoeken gebakken. Ook dit was een groot succes. Dus de komende tijd zullen we ongetwijfeld nog vaker pannenkoeken gaan bakken. Op een soort spinazie-achtige groente, mais (anders dan de sweet corn), tomaat, rode ui en heel soms aubergine, komkommer en avocado na is hier verder geen groente te verkrijgen. Ook is er weinig variatie in fruit, iets anders dan banaan en mango hebben we hier nog niet ontdekt. Het mangoseizoen loopt nu helaas ten einde dus deze zijn bijna niet meer verkrijgbaar. Heel erg zonde want we eten hier dagelijks mango’s. in Nederland ben ik er niet gek op, maar vers van de boom zijn ze zo lekker! In de maanden december, januari en februari schijnen veel meer kinderen een arm of been fractuur op te lopen dan in de rest van het jaar. Men spreekt hier ook wel van het ‘mango-syndrome’ omdat de meeste kinderen gewond raken wanneer ze uit mangobomen vallen. Aangezien we graag nog meer gerechten willen maken, gaan we donderdag naar Jenda, een stadje hier in de buurt. Daar schijnt elke donderdag een markt te zijn waar mensen vanuit de hele omgeving heenkomen om hun producten te verkopen.

We voelen ons helemaal thuis in het guesthouse. We lopen zo’n 10 keer per dag de keuken in, en weten inmiddels waar alles staat dus zodra we de kans krijgen proberen we dingen zelf te doen. Het heeft ook voordelen; wanneer er ’s ochtends door een fout met de planning niemand komt opdagen, kunnen wij prima ons eigen ontbijt bereiden. Gelukkig zijn ze hier gewend aan Nederlandse gasten, onze Nederlandse voorgangers schijnen zich precies hetzelfde te hebben gedragen. Ze kijken er dus gelukkig niet meer van op dat we meehelpen met koken en dergelijke. Want hoe lief het ook is dat iedereen hier voor je gaat rennen, het is ook heel prettig als niet alles voor je gedaan wordt. Al blijft het voor het personeel soms lastig om dingen uit handen te geven. Zo is het hier lastig om even zelf mijn kamer te vegen en het wordt ook niet erg gewaardeerd wanneer we een poging doen om mee de keuken weer schoon te krijgen na onze pannenkoekbak activiteiten. Daarnaast is het niet de bedoeling om op het stoepje buiten te zitten. Er komt altijd meteen iemand met een stoel aangerend. Ik vind het af en toe nog irritant, maar volgens Ilona moet ik ervan genieten zolang het kan;) Het zal in Nederland weer wennen zijn wanneer niet alles automatisch voor je gedaan wordt.

Aangezien ons onderzoek al vordert (we werken zelfs te hard volgens onze docent in Nederland;)) willen we heel graag een aantal weken gaan rondreizen in Zambia. We blijven nog een maand in Embangweni, en daarna gaan we op pad om nog wat meer van Afrika te zien! Nu we groen licht hebben dat we ook daadwerkelijk kunnen gaan reizen is het aftellen begonnen! Het zal vreemd zijn om Embangweni te verlaten, maar ik kijk ook enorm uit naar het reizen!

Liefs Eefje